دیزالوْ

فیلمی که دوستش دارم. داستان از زبان هیو مورگان روایت می‌شه. کوچک‌ترین فرد خانواده‌ی پر جمعیت مورگان. هیو به یاد می‌آره گذشته‌ای رو که دره‌ش محل زندگیش، دوست‌داشتنی‌تر بود و سبزتر. با روایتش چیزهای جالبی رو متوجه می‌شیم اما در نهایت در پایان فیلم می‌فهمیم که دلش برای چه چیزی تنگه. فیلم درباره‌ی دل‌تنگی و نوستالژیاست. از این نظر شبیهه به دیگر فیلم مورد علاقه‌م، مردی که لیبرتی والانس را کشت¹.

فیلم ² پر از خرده قصه‌هاست. شبیه زندگی واقعی. دیالوگ‌های جالب و دختران زیبا. نماها حس دل‌تنگی می‌دن. اما فیلم گیرا و با حالِ خوبه. شبیه وقتی با حسرت یاد یک خاطره‌ی خوب می‌افتیم و وقتی خاطره برامون بازیابی می‌شه، حال خوب اون لحظه رو هم تجربه می‌کنیم. روندش آرومه و می‌ذاره باهاش در ارتباط باشی. جان فورد ³ فیلم رو اقتباس کرده، از قصه‌ای به همین نام. قصه‌ش خوبه.

در این چند سال هر بار دیدمش، نمره‌ش برام بیشتر شد. همیشه ۱۰ از ۱۰ بوده. اما جایگاهش نسبت به بقیه‌ی فیلم‌های مورد علاقه‌م تغییر می‌کنه. فیلم که تغییر نمی‌کنه. من دارم تغییر می‌کنم. قبلا اولین فیلمم بود. بعدها شد دومی و جایگاه اول رو مردی که لیبرتی والانس کشت گرفت. این روزها ولی زندگی شگفت‌انگیز است ⁴ در صدر لیستمه.